Ik spendeerde er uiteindelijk een week om vrienden op te zoeken en wat van de reusachtige stad te zien. Van de verkiezingen viel bijna niets meer te merken. Alhoewel het volgens velen ging tussen de slechte en slechtste, namen mensen vrede met de uitslag.
Eerst voelde ik me wel wat onwennig als ik door de drukke straten met ongeordend verkeer kuierde, alsof ik er niet thuishoorde. Het was me snel duidelijk dat het een reusachtig verschil is als je met de fiets vanuit Europa door Turkije naar Iran gefietst komt dan dat je er in gedropt wordt per vliegtuig. Een cultuurschok was het niet, maar wennen, dat moest het wel. Zeker de hitte speelde me parten, en ik bleef over de middag al eens in het huis. Het beeld dat ik van Iraniers had overgehouden na mijn vorige reis was dat van super vriendelijke en gastvrije mensen, maar in een grootstad als deze is iedereen toch altijd wat meer op zichzelf. Ik had al snel door dat communicatie de sleutel was tot fotografisch interessant werk. Mensen zijn al eens achterdochtig dat je geen journalist bent en ik slaag er nog niet in om uit te leggen wie ik ben en wat ik doe. Ondertussen heb ik toch al een basis onder de knie door zo veel mogelijk te spreken. Ook ben ik begonnen aan wat een onmogelijke missie lijkt: Perzisch lezen. Het vergt immers een grote kennis van de woordenschat om correct te kunnen lezen aangezien je maar uit ervaring moet weten welke van de drie klanken je moet gebruiken. De voldoening van een volledige zin correct uit te spreken en een basis conversatie aan te gaan en vervolgens een lach op het gezicht van iemand te toveren, maakt alles goed. Meer nog, het is noodzakelijk om dit project te doen slagen.
De voorlopige titel van dit project luidt: The Other Side. Dit aangezien ik echt de andere kant, de mensen, van Iran wil tonen. Deze invalshoek kan op veel bijval rekenen van de Iraniers zelf en velen gaan dan ook graag op de foto. Waar ik in het begin er enkel toekwam om wat ruggen te fotograferen op straat, worden de beelden nu persoonlijker en kom ik dichter en dichter bij de mensen. De onpersoonlijkheid die ik eerst ervaarde in deze grootstad werd vervangen door hartverwarmende ervaringen tijdens het door de steegjes wandelen op zoek naar een blik op het dagelijkse leven van de Iranier met vele uitnodigingen om een tas thee te drinken tot gevolg. Uiteraard ben ik nog niet tevreden met de beelden, maar deze week in Teheran is een goede leerschool geweest om Farsi te leren, terug voeling te krijgen met het land en de mensen (vooral mannen dan aangezien het erg moeilijk is contact te leggen met vrouwen) en te acclimatiseren aan de hitte.
De meeste tijd deze week spendeerde ik echter met vrienden. Ik kon in het appartement van Yashar overnachten en volgde hem en zijn vrienden zowat overal naartoe. En ja, alhoewel binnenshuis wordt er ook in Iran gefeest. Vrouwen komen volledig bedekt toe en, na zich even omgekleed te hebben, verschijnen ze in minirok en op hoge hakken op het feestje. De selectie van de foto`s werd grotendeels bepaald door het al dan niet bewaren van hun anonimiteit. Want ja, hoe progressief iedereen ook is die ik ontmoet heb, de schrik zit er toch altijd wat in. De kritische stem op de overheid is overigens allom tegenwoordig. Van mijn hoogopgeleide vrienden tot een eenvoudige man op de metro: de overheid is slecht en slaat op niets. Het is echt een dictatuur en de zogezegde democratie is een grote leugen. Er namen immers 600 mensen deel aan de presidentsverkiezingen waarvan er uiteindelijk slechts acht toegelaten werden door de clerus die aan het hoofd van het land staat. Velen zijn het bloedige einde van de Groene Revolutie in 2009 niet vergeten, maar de kleinste reden om op straat te komen (zoals de overwinning van de voetbalploeg tegen Korea) is genoeg. Deze opkomst verliep echter vredig, was niet politiek getint en we hielden ons op afstand.
Morgen kruip ik dan eindelijk op de fiets. Het voorlopige plan kent echter nog een stuk bus van Karaj (stad dichtbij Teheran) naar Tabriz omdat dat matig interessant is om vandaar de provincies Turkestan, Koerdistan en Lorestan aan te doen op weg naar de machtige steden Esfahan, Shiraz en Yazd.
Klik hier om naar het fotoalbum van Teheran te gaan.