Het was een lange dag om Ouaga te bereiken, maar met nog maar eens gebroken tentstokken had ik geen keus. Daar kwamen Giel (warmshowers host) en Gary me tegemoet. Volgende dag naar de Ghaneese ambassade waar een leugentje om bestwil werd doorzien en ik schaamrood een uitleg mocht ophoesten. Toch werd ik niet afgewezen en de volgende dag kon ik er reeds om. 's Avonds gingen we uit, maar de buikkrampen deden me er niet van genieten.
En dan een groots moment van de reis: zus Anne oppikken aan de luchthaven. Ongeloofelijk, maar waar. Niet wetend wat te zeggen rijden we terug om niet veel later haar fiets in elkaar te steken. 's Avonds meteen een vuurdoop in het stadsverkeer om John (in Bamako ontmoet, per moto op weg naar Kaapstad en verder) op te zoeken.
Verder Gary's fiets inpakken voor zijn vlucht naar Kenia en alle fietsonderdelen die Anne meebracht op de mijne monteren. Met een nieuwe ketting, cassette, middelste tandwiel, kabels, remblokken, spatborden en dubbel stuurlint een zo goed als nieuwe bolide. Meeste onderdelen preventief vervangen, volgende beschikbaarheid in Zuid-Afrika.
De buikkrampen namen af, maar maagzuur wees erop dat er toch een bacterie keet aan het schopppen was in de maag. De pillen namen toe en de rustdagen in Ouaga ook. ''M'n rug doet pijn van in de zetel te zitten'', zei Anne. En inderdaad, erg veel viel er op het eerste gezicht in Ouaga niet te doen. We hoopten dan ook beiden snel de tocht aan te vatten richting Bobo Dioulasso. Onze hosts, Giel en Wies, waren echter schatten van mensen en hun huis een oase van rust.
Anne zocht het zwembad op van een hotel en ook een manège, we maakten een fietstochtje door het stadsbos (inclusief rivieroversteek!) en ik liet het kapotte toetsenbord van de laptop vervangen door een azerty. Vaarwel Thaise krullen (laptop in vorige wereldreis in Thailand gekocht). Eindelijk dus terug trema's te lezen in de blogberichten! Verder zocht ik Albrecht (Duitser, per jeep een rondje Afika) op. Hem ontmoette ik eerst in oost-Senegal, dan opnieuw na Bamako en finaal dus Ouaga. Heerlijk hoe je dezelfde mensen op verschillende plaatsen onverwachts tegenkomt. Met de bende zochten we dan ook het Institut Francais op waar we van een stukje live-muziek genoten. Heerlijke sfeer. Bijna niemand nam gebruik van hun stoel en al swingend werd de nacht ingezet.
Na een week diarree zocht ik een apotheker op om een malariatest te nemen, maar tijdens het rondfietsen voelde ik me zo goed dat dat me onnodig leek. Volgende dag op pad!
Alhoewel ik terug in het zadel kon, moest het toch op het gemakje gaan. Het zou uiteindelijk nog vier dagen duren vooraleer ik m'n eetlust terug had. Anne kon dus rustig aan opbouwen en beetje per beetje kennismaken met het Afrikaanse continent. Deel daarvan waren wat maagproblemen op haar rekening, maar ze zou al snel terug de oude zijn. Verder valt haar mond open van jonge gastjes die op ezels of stieren rijden, van de overbeladen en scheve camions, van de kleurige vogeltjes, van de ambetante vliegen, van sommige dorpjes die lijken op een fundament van afval gebouwd te zijn, van de hardwerkende vrouwen, van de oprechte begroetingen en applaudiserende kinderen. Bij een rondje Vlaanderen heb je immers geen ontvangscomité in elk dorpje. Ze moet haar oog trainen om een restaurantje te spotten louter op basis van een kookpot of een winkeltje a.d.h.v. een koelkast (in het beste geval).
De eerste nacht konden we onder goedziend oog van een gewapende bewaker achter de school kamperen. Het landschap was verder eentonig, maar de weg van goede kwaliteit. We logeerden op diverse plaatsen: zowel in de brandweerkazerne als een hutje als bij een gastvrije familie.
We kunnen op veel bekijks rekenen als we de (nieuwe) tent bij hen opzetten. Zelfs de jonge gasten waren stomverbaasd bij het zien van de foto die ik van hen neem en schreeuwen luid hun ongeloof uit. Technologie kennen ze nochtans: ze installeren een lamp gevoed op zonne-energie en kijken later een Franse film op een laptop. Een vrouw biedt Anne één van haar kinderen aan. Ze heeft er zelf toch genoeg en ziet de kleine liever naar Europa gaan.
De oudste zoon neemt ons rond het dorpje. Zoals we reeds vele door de EU gefinancierde projecten passeerden, wordt er hier door Duitsland een tweede schoolgebouw geplaatste waarmee de capaciteit zal verdubbelen. We ontmoetten een leerkracht die meegeeft dat er de laatste jaren echt een toeloop is naar de school.
Het landschap veranderde de laatste 150 km (van de 350) naar heuvellandschap met rotsen. Welkom in de Haut-Bassins!
In Bobo namen we een rustdag om beiden wat aan te sterken in een simpele hotelkamer. Na de Route National van Ouaga naar Bobo is het nu tijd om onverharde wegen, bergen en verlaten plaatsen op te zoeken. Daarna terug een stukje oostwaarts richting Ghana.
Toe tonne!
(De blog van Bamako naar Ouaga zal ooit wel volgen...)
Fotoalbum:
En dan een groots moment van de reis: zus Anne oppikken aan de luchthaven. Ongeloofelijk, maar waar. Niet wetend wat te zeggen rijden we terug om niet veel later haar fiets in elkaar te steken. 's Avonds meteen een vuurdoop in het stadsverkeer om John (in Bamako ontmoet, per moto op weg naar Kaapstad en verder) op te zoeken.
Verder Gary's fiets inpakken voor zijn vlucht naar Kenia en alle fietsonderdelen die Anne meebracht op de mijne monteren. Met een nieuwe ketting, cassette, middelste tandwiel, kabels, remblokken, spatborden en dubbel stuurlint een zo goed als nieuwe bolide. Meeste onderdelen preventief vervangen, volgende beschikbaarheid in Zuid-Afrika.
De buikkrampen namen af, maar maagzuur wees erop dat er toch een bacterie keet aan het schopppen was in de maag. De pillen namen toe en de rustdagen in Ouaga ook. ''M'n rug doet pijn van in de zetel te zitten'', zei Anne. En inderdaad, erg veel viel er op het eerste gezicht in Ouaga niet te doen. We hoopten dan ook beiden snel de tocht aan te vatten richting Bobo Dioulasso. Onze hosts, Giel en Wies, waren echter schatten van mensen en hun huis een oase van rust.
Anne zocht het zwembad op van een hotel en ook een manège, we maakten een fietstochtje door het stadsbos (inclusief rivieroversteek!) en ik liet het kapotte toetsenbord van de laptop vervangen door een azerty. Vaarwel Thaise krullen (laptop in vorige wereldreis in Thailand gekocht). Eindelijk dus terug trema's te lezen in de blogberichten! Verder zocht ik Albrecht (Duitser, per jeep een rondje Afika) op. Hem ontmoette ik eerst in oost-Senegal, dan opnieuw na Bamako en finaal dus Ouaga. Heerlijk hoe je dezelfde mensen op verschillende plaatsen onverwachts tegenkomt. Met de bende zochten we dan ook het Institut Francais op waar we van een stukje live-muziek genoten. Heerlijke sfeer. Bijna niemand nam gebruik van hun stoel en al swingend werd de nacht ingezet.
Na een week diarree zocht ik een apotheker op om een malariatest te nemen, maar tijdens het rondfietsen voelde ik me zo goed dat dat me onnodig leek. Volgende dag op pad!
Alhoewel ik terug in het zadel kon, moest het toch op het gemakje gaan. Het zou uiteindelijk nog vier dagen duren vooraleer ik m'n eetlust terug had. Anne kon dus rustig aan opbouwen en beetje per beetje kennismaken met het Afrikaanse continent. Deel daarvan waren wat maagproblemen op haar rekening, maar ze zou al snel terug de oude zijn. Verder valt haar mond open van jonge gastjes die op ezels of stieren rijden, van de overbeladen en scheve camions, van de kleurige vogeltjes, van de ambetante vliegen, van sommige dorpjes die lijken op een fundament van afval gebouwd te zijn, van de hardwerkende vrouwen, van de oprechte begroetingen en applaudiserende kinderen. Bij een rondje Vlaanderen heb je immers geen ontvangscomité in elk dorpje. Ze moet haar oog trainen om een restaurantje te spotten louter op basis van een kookpot of een winkeltje a.d.h.v. een koelkast (in het beste geval).
De eerste nacht konden we onder goedziend oog van een gewapende bewaker achter de school kamperen. Het landschap was verder eentonig, maar de weg van goede kwaliteit. We logeerden op diverse plaatsen: zowel in de brandweerkazerne als een hutje als bij een gastvrije familie.
We kunnen op veel bekijks rekenen als we de (nieuwe) tent bij hen opzetten. Zelfs de jonge gasten waren stomverbaasd bij het zien van de foto die ik van hen neem en schreeuwen luid hun ongeloof uit. Technologie kennen ze nochtans: ze installeren een lamp gevoed op zonne-energie en kijken later een Franse film op een laptop. Een vrouw biedt Anne één van haar kinderen aan. Ze heeft er zelf toch genoeg en ziet de kleine liever naar Europa gaan.
De oudste zoon neemt ons rond het dorpje. Zoals we reeds vele door de EU gefinancierde projecten passeerden, wordt er hier door Duitsland een tweede schoolgebouw geplaatste waarmee de capaciteit zal verdubbelen. We ontmoetten een leerkracht die meegeeft dat er de laatste jaren echt een toeloop is naar de school.
Het landschap veranderde de laatste 150 km (van de 350) naar heuvellandschap met rotsen. Welkom in de Haut-Bassins!
In Bobo namen we een rustdag om beiden wat aan te sterken in een simpele hotelkamer. Na de Route National van Ouaga naar Bobo is het nu tijd om onverharde wegen, bergen en verlaten plaatsen op te zoeken. Daarna terug een stukje oostwaarts richting Ghana.
Toe tonne!
(De blog van Bamako naar Ouaga zal ooit wel volgen...)
Fotoalbum: