Na een lange periode van radiostilte eindelijk nog eens nieuws…
Om naar Gabon te vliegen moest er eerst naar Lomé terug gefietst worden. Deze keer zou ik gewoon de kust volgen. Twee landen doorkruisen in evenveel dagen, niet mis hé!
Ik stopte op identiek dezelfde plaatsjes waar ik met Anne ook gepauzeerd had. Het alleen zijn viel me redelijk zwaar en het zou even wennen zijn vooraleer ik terug kon genieten van alleen onderweg te zijn.
In Cotonou had ik een fietser van de nationale ploeg ontmoet die me in de onoverzichtelijke stad hielp wat fietsonderdelen te vinden. Dichtbij de grens Togo/ Benin woonde een andere fietser die me ontving. Ondanks deel te nemen in internationale wedstrijden hadden deze gasten oude, versleten fietsen waar geen reservestukken voor te vinden zijn.
In Lomé bleek het pakketje met spullen voor de benzinebrander nog niet toegekomen te zijn. Na vele bezoekjes aan het postkantoor legde ik me erbij neer dat het ofwel nog niet aangekomen ofwel onvindbaar was in Lomé. Ach ja, met de alcoholbrander dat ik fabriceerde, trek ik m’n plan wel.
Na in Cotonou het visum voor de Republiek van Congo (Brazzaville) bemachtigd te hebben, probeerde ik in Lomé dat van de Democratische Republiek van Congo (Kinshasa) aan te vragen. De ambassade vinden duurde een volledige dag. Zoals altijd zijn de nummers en adressen op het internet foutief. Ik had een bewijs van residentie in Togo nodig, maar dat werd simpelweg voor 15 euro van de politie gekocht. Daarnaast was de ambtenaar wel behulpzaam, maar was het allemaal wat louche. Zo verliep het meeste van de aanvraag buiten de ambassade en viste hij overduidelijk voor een serieuze fooi.
Verbleven deed ik bij Remy, een couchsurfing host. Hij had het echter druk en ik zat nog steeds veel alleen. De laatste maand voelde ik me gevangen, ik keek enorm uit om de reis met een open weg (met drie visums reeds in de pocket) verder te zetten.
Het vliegtuig nemen was erg eenvoudig. Ik pakte alle fietstassen samen in en de fiets werd in de luchthaven met karton en plastiek goed ingepakt. De 7 kg overgewicht kostten me slechts 15 euro.
En dan Gabon! Toch raar om in een halve dag twee grote landen te skippen. Ik had er zin in! Eventjes dacht ik dat ik in Frankrijk geland was. Dezelfde wegen, voetpaden, verkeersborden,… En geen brommers! Na steden als Cotonou en Bamako een wereld van verschil.
Via via had ik in Libreville een adres verkregen om te verblijven. Ik kon m’n ogen niet geloven toen ik eraan kwam! Céline en haar man Jean-Pierre woonden reeds 30 jaar in Gabon en hebben zich prachtig geïnstalleerd. Ik kon in een tweede, iets kleiner huisje verblijven achteraan de tuin, met zicht op zee. Wat een luxe! Het duurde een hele poos vooraleer ik me aan de Europese levensstijl had aangepast, na West-Afrika was dit echt een andere wereld.
Jean-Pierre nam me mee naar het motocross parcours waar hij zich uitleefde met zijn crosswagentje. Als passagier ging ik een aantal rondjes mee. Een dag om niet te vergeten!
En dan kon het avontuur herbeginnen! Erg lang zou ik echter niet reizen. Op het einde van de eerste fietsdag passeerde ik een Belgische taverne! Bibi, de uitbaatster, was immers getrouwd met een Belgische man. De volgende dag nam ze me mee het bos in, maar door een aantal boskappers zagen we geen dieren.
Daarnaast wou de dochter een restaurantje beginnen niet veel verder. Na lang gereisd te hebben, had ik erg veel zin om wat te werken en iets te bouwen, om iets te creëren ipv zo maar wat rond te fietsen. En aangezien ik geen half werk wou doen, bleef ik er een week. Het hoofdgebouwtje stond er, ik wou het terras maken en de keuken inrichten. Eerst moest veel aarde weggekapt worden, waarna begonnen kon worden met de constructie. Hier geen meter, waterpas,… Enkel een hamer, nagels en een zaag. Super om al doende wat ervaring op te doen, het zou wel eens een opleiding houtbewerking kunnen zijn na deze reis.
Hen verlaten was natuurlijk niet gemakkelijk. Alhoewel ik best al veel gereisd heb, en mensen ontmoeten en achterlaten een elementair onderdeel is van het reizen, ben ik er echt niet goed in. Maar dat vind ik juist ook wel terug mooi. Dat je bv ergens slechts één nacht blijft waardoor die familie deel uitmaakt van je reis. Maar als je ergens langer blijft dat ze deel uitmaken van je leven. Ik had het eerder met de vissers in Thailand en in een dorpje in Kalimantan, Indonesië. Heerlijk om zo te reizen: niets plannen en gewoon langer blijven als je er een goed gevoel bij hebt.
Snel werd duidelijk dat Gabon me veel zweet zou kosten. De ene klim na de ander, vaak steil. Ik steek totaal onverwacht de evenaar over en verblijf bij het dorpshoofd. Gabon blijkt één groot bos te zijn. Al snel zie ik de eerste aapjes en langs de weg wordt allerlei bushmeat verkocht.
Na nog een dagje klimmen over een perfecte asfaltweg is het tijd voor de “Route Economique”. Een gedegradeerde 300 km lange onverharde weg. Er zijn weinig dorpjes en aangezien wildkamperen hier echt geen goed idee is (panthers en olifanten) houd ik soms vroegtijdig halt. Overal waar ik kom, vind ik meteen een slaapplaats. De weg is afmattend, maar prachtig. Er is amper verkeer (niet moeilijk met slechts 1.5 miljoen inwoners), apen geven me een ongelofelijk spektakel door van de ene boom in de andere te springen en iedereen die me passeert lijkt deel uit te maken van m’n Gabonese fanclub.
Verder blijkt traditie en ceremonies erg belangrijk te zijn in Gabon. Het is nog maar 11u als ik in Ayem toekom waar het dorpshoofd me uitnodigt om ’s avonds hun ceremonie bij te wonen. Iedereen neemt er ‘bois sacré’, oftewel een natuurlijke drug waarmee je het verleden en toekomst ziet. Ze verwachten dat ik het ook neem, maar laat het toch aan me voorbij gaan. De ceremonie duurt de volledige nacht en alhoewel ik vereerd ben hun traditie te zien, is m’n ogen open houden de grootste opdracht.
Drie platte banden later sta ik in Lopé, vanwaar een reusachtig nationaal park bezocht kan worden. Het is al 17u als ik het plaatsje nader, en dat is ook wanneer de olifanten soms op de weg komen. Ik rijd dan ook met de laatste platte band tot de ingang van het park, waar de conservator me laat kamperen.
Ik maak met een gids een kleine wandeling in het park om wilde buffels te zien. Later als ik wil vertrekken, ontmoet ik een Nederlands gezin, dat me uitnodigt met hen een safari te maken. Ik ben hen er eeuwig dankbaar voor, want we zagen vier groepjes olifanten! Ongetwijfeld één van de mooiste momenten van de reis.
Dan is het tijd om wat meer afstand te overbruggen en in twee dagen werk ik de route economique af. De slaapziekte gevende Tsé-Tsé vliegen laten me geen ogenblik met rust, maar prikken gelukkig nooit.
Veel gemakkelijker wordt het niet op de asfaltweg. Er moet serieus geklommen worden. Het gaat constant over steile, 10 procent, hellingen op en af en het kwik stijgt tot 40 graden.
Nog eens twee dagen later kom ik in Franceville aan, maar aangezien Gabon erg duur is (vaak driedubbel van West-Afrika) wil ik geen hotel opzoeken. In een bar ontmoet ik echter universiteitsstudenten die me meenemen naar de campus. We gaan nog uit en keren terug wanneer de moslims hun eerste gebed van de dag afgewerkt hebben.
Op naar Congo!
Fotoalbum: https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/Gabon
Om naar Gabon te vliegen moest er eerst naar Lomé terug gefietst worden. Deze keer zou ik gewoon de kust volgen. Twee landen doorkruisen in evenveel dagen, niet mis hé!
Ik stopte op identiek dezelfde plaatsjes waar ik met Anne ook gepauzeerd had. Het alleen zijn viel me redelijk zwaar en het zou even wennen zijn vooraleer ik terug kon genieten van alleen onderweg te zijn.
In Cotonou had ik een fietser van de nationale ploeg ontmoet die me in de onoverzichtelijke stad hielp wat fietsonderdelen te vinden. Dichtbij de grens Togo/ Benin woonde een andere fietser die me ontving. Ondanks deel te nemen in internationale wedstrijden hadden deze gasten oude, versleten fietsen waar geen reservestukken voor te vinden zijn.
In Lomé bleek het pakketje met spullen voor de benzinebrander nog niet toegekomen te zijn. Na vele bezoekjes aan het postkantoor legde ik me erbij neer dat het ofwel nog niet aangekomen ofwel onvindbaar was in Lomé. Ach ja, met de alcoholbrander dat ik fabriceerde, trek ik m’n plan wel.
Na in Cotonou het visum voor de Republiek van Congo (Brazzaville) bemachtigd te hebben, probeerde ik in Lomé dat van de Democratische Republiek van Congo (Kinshasa) aan te vragen. De ambassade vinden duurde een volledige dag. Zoals altijd zijn de nummers en adressen op het internet foutief. Ik had een bewijs van residentie in Togo nodig, maar dat werd simpelweg voor 15 euro van de politie gekocht. Daarnaast was de ambtenaar wel behulpzaam, maar was het allemaal wat louche. Zo verliep het meeste van de aanvraag buiten de ambassade en viste hij overduidelijk voor een serieuze fooi.
Verbleven deed ik bij Remy, een couchsurfing host. Hij had het echter druk en ik zat nog steeds veel alleen. De laatste maand voelde ik me gevangen, ik keek enorm uit om de reis met een open weg (met drie visums reeds in de pocket) verder te zetten.
Het vliegtuig nemen was erg eenvoudig. Ik pakte alle fietstassen samen in en de fiets werd in de luchthaven met karton en plastiek goed ingepakt. De 7 kg overgewicht kostten me slechts 15 euro.
En dan Gabon! Toch raar om in een halve dag twee grote landen te skippen. Ik had er zin in! Eventjes dacht ik dat ik in Frankrijk geland was. Dezelfde wegen, voetpaden, verkeersborden,… En geen brommers! Na steden als Cotonou en Bamako een wereld van verschil.
Via via had ik in Libreville een adres verkregen om te verblijven. Ik kon m’n ogen niet geloven toen ik eraan kwam! Céline en haar man Jean-Pierre woonden reeds 30 jaar in Gabon en hebben zich prachtig geïnstalleerd. Ik kon in een tweede, iets kleiner huisje verblijven achteraan de tuin, met zicht op zee. Wat een luxe! Het duurde een hele poos vooraleer ik me aan de Europese levensstijl had aangepast, na West-Afrika was dit echt een andere wereld.
Jean-Pierre nam me mee naar het motocross parcours waar hij zich uitleefde met zijn crosswagentje. Als passagier ging ik een aantal rondjes mee. Een dag om niet te vergeten!
En dan kon het avontuur herbeginnen! Erg lang zou ik echter niet reizen. Op het einde van de eerste fietsdag passeerde ik een Belgische taverne! Bibi, de uitbaatster, was immers getrouwd met een Belgische man. De volgende dag nam ze me mee het bos in, maar door een aantal boskappers zagen we geen dieren.
Daarnaast wou de dochter een restaurantje beginnen niet veel verder. Na lang gereisd te hebben, had ik erg veel zin om wat te werken en iets te bouwen, om iets te creëren ipv zo maar wat rond te fietsen. En aangezien ik geen half werk wou doen, bleef ik er een week. Het hoofdgebouwtje stond er, ik wou het terras maken en de keuken inrichten. Eerst moest veel aarde weggekapt worden, waarna begonnen kon worden met de constructie. Hier geen meter, waterpas,… Enkel een hamer, nagels en een zaag. Super om al doende wat ervaring op te doen, het zou wel eens een opleiding houtbewerking kunnen zijn na deze reis.
Hen verlaten was natuurlijk niet gemakkelijk. Alhoewel ik best al veel gereisd heb, en mensen ontmoeten en achterlaten een elementair onderdeel is van het reizen, ben ik er echt niet goed in. Maar dat vind ik juist ook wel terug mooi. Dat je bv ergens slechts één nacht blijft waardoor die familie deel uitmaakt van je reis. Maar als je ergens langer blijft dat ze deel uitmaken van je leven. Ik had het eerder met de vissers in Thailand en in een dorpje in Kalimantan, Indonesië. Heerlijk om zo te reizen: niets plannen en gewoon langer blijven als je er een goed gevoel bij hebt.
Snel werd duidelijk dat Gabon me veel zweet zou kosten. De ene klim na de ander, vaak steil. Ik steek totaal onverwacht de evenaar over en verblijf bij het dorpshoofd. Gabon blijkt één groot bos te zijn. Al snel zie ik de eerste aapjes en langs de weg wordt allerlei bushmeat verkocht.
Na nog een dagje klimmen over een perfecte asfaltweg is het tijd voor de “Route Economique”. Een gedegradeerde 300 km lange onverharde weg. Er zijn weinig dorpjes en aangezien wildkamperen hier echt geen goed idee is (panthers en olifanten) houd ik soms vroegtijdig halt. Overal waar ik kom, vind ik meteen een slaapplaats. De weg is afmattend, maar prachtig. Er is amper verkeer (niet moeilijk met slechts 1.5 miljoen inwoners), apen geven me een ongelofelijk spektakel door van de ene boom in de andere te springen en iedereen die me passeert lijkt deel uit te maken van m’n Gabonese fanclub.
Verder blijkt traditie en ceremonies erg belangrijk te zijn in Gabon. Het is nog maar 11u als ik in Ayem toekom waar het dorpshoofd me uitnodigt om ’s avonds hun ceremonie bij te wonen. Iedereen neemt er ‘bois sacré’, oftewel een natuurlijke drug waarmee je het verleden en toekomst ziet. Ze verwachten dat ik het ook neem, maar laat het toch aan me voorbij gaan. De ceremonie duurt de volledige nacht en alhoewel ik vereerd ben hun traditie te zien, is m’n ogen open houden de grootste opdracht.
Drie platte banden later sta ik in Lopé, vanwaar een reusachtig nationaal park bezocht kan worden. Het is al 17u als ik het plaatsje nader, en dat is ook wanneer de olifanten soms op de weg komen. Ik rijd dan ook met de laatste platte band tot de ingang van het park, waar de conservator me laat kamperen.
Ik maak met een gids een kleine wandeling in het park om wilde buffels te zien. Later als ik wil vertrekken, ontmoet ik een Nederlands gezin, dat me uitnodigt met hen een safari te maken. Ik ben hen er eeuwig dankbaar voor, want we zagen vier groepjes olifanten! Ongetwijfeld één van de mooiste momenten van de reis.
Dan is het tijd om wat meer afstand te overbruggen en in twee dagen werk ik de route economique af. De slaapziekte gevende Tsé-Tsé vliegen laten me geen ogenblik met rust, maar prikken gelukkig nooit.
Veel gemakkelijker wordt het niet op de asfaltweg. Er moet serieus geklommen worden. Het gaat constant over steile, 10 procent, hellingen op en af en het kwik stijgt tot 40 graden.
Nog eens twee dagen later kom ik in Franceville aan, maar aangezien Gabon erg duur is (vaak driedubbel van West-Afrika) wil ik geen hotel opzoeken. In een bar ontmoet ik echter universiteitsstudenten die me meenemen naar de campus. We gaan nog uit en keren terug wanneer de moslims hun eerste gebed van de dag afgewerkt hebben.
Op naar Congo!
Fotoalbum: https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/Gabon