Marrakech. De echte toeristische hoofdstad van Marokko. En dat merk je. "Imagine this bag on the airplane. OMG! Are those puffs!?" Bij alle bezienswaardigheden mannen die zich voordoen als de bewaker en dan geld vragen. De weg vragen doe je enkel aan oude mannen of vrouwen. De overige groep zal proberen je te gidsen tegen betaling. Indien je dat niet wilt, wordt je de verkeerde kant opgestuurd. In de souk (markt) moest ik m'n fesse bougeren (me uit de voeten maken dus) toen ik een winkel niet binnen wou. Na lang rondzwerven vond ik gelukkig toch het museum van de fotografie met foto's die dateren van begin vorige eeuw. Ik bezoek nog een aantal andere zaken, maar besef dat het me helemaal niet zou bevallen om als toerist van de ene grote stad naar de andere te trekken. Ik was dan ook erg tevreden als ik me na vier dagen bij Ayoub en Marouan (couchsurfing adres) terug de oude voelde en m'n reis verder kon zetten.
Het ritme van de ramadan was perfect gebleken om te herstellen. Om de dag goed door te komen doet men niet veel en slapen ze zoveel mogelijk.
Het lange stuk vals plat richting Hoge Atlas deed me echter vermoeden dat ik toch nog niet in topvorm was. En eerlijk gezegd zat ik ermee in dat de doortocht van de Westerlijke Sahara helemaal niet evident ging worden.
Boven op de Tizi-n-test pas (2100m) was alle twijfel weg en reed ik vol vertrouwen naar het zuiden. 's Avonds opnieuw gastvrij onthaald, deze keer in een gehucht waar echt niets te beleven viel. Mensen hebben er enkel de houvast van de moskee en zijn er dan ook erg gelovig. Erg aangenaam was het er niet, de opvoeding van de kleinzoon deed me aan een terreurbewind denken (met de harde hand dus).
De hitte overviel me meteen toen ik hen verliet. Het was zeker 40+ en een sterke tegenwind zou er een moeilijke dag van maken. Ik trok de Anti-Atlas in en in de verlaten vallei liep de afstand tussen dorpen op tot 2 uur fietsen. Vliegen cirkelden bijna constant rondom me en laten me maar niet gerust. Marokanen zijn kraks in het relativeren en met het bekende zinnetje "c'est comme ca" gaat het rustig verder. Het water was heet en probeer daar maar eens je dorst mee te lessen. Toen ik 's avonds een slaapplaats vroeg, was m'n stem zo schor dat ik ze bijna niet herkende. Dat belette een aantal werkmannen, die er boren naar grondwater, echter niet om me te ontvangen en wederom te delen wat ze hebben.
De ramadan zorgt er verder voor dat ik erg goed eet. 's Avonds rond kwart voor 8 wordt de ramadan gebroken om dan tegen 2u 's nachts nogmaals een heerlijke tajine te eten. Daarvoor mogen ze me altijd wakker maken! Wel ben ik sinds het begin van de ramadan niet meer uitgenodigd om thee te drinken, is er geen bedrijvigheid meer op het land en zijn de ontmoetingen onderweg zo goed als weggevallen. Reizen tijdens de ramadan heeft duidelijk z'n voor- en nadelen.
De wind ging gelukkig liggen en ik kon eindelijk genieten van wat de Anti-Atlas te bieden heeft. Met bijna 5000 km op de teller viel het me op hoe gemakkelijk de bergen over gestoken worden. Het fietsen wordt eerder een manier van transport en minder een sport, het wordt minder afzien.
Ik probeer voor het eerst een slaapplaats te vinden bij de moskee wat me een erg vuil, stoffig kamertje oplevert ernaast. Gelukkig brengen vier families me te eten. Bij de derde pot thee moet ik toch echt iemand met volle handen terug sturen. Met Omar ga ik naar de match Holland - Argentinie kijken en later kan ik bij zijn familie verblijven. Eind goed, al goed dus.
De verlokking van de zee trekt me naar het Westen waar ik super tevreden toekom. Net zoals bij het bereiken van de Middelandse Zee voel ik dat ik stukje per stukje echt ergens geraak.
Net voorbij Mirleft stoot ik op een verlaten strand, waar ik door de redders uitgenodigd wordt. Via een Argentijns koppel dat ik via warmshowers.org in Bruggen en in Gent een slaapplaats bood, ben ik ik contact met een Marrokaanse fietser die een week voorsprong heeft. Blijkt dat hij op hetzefde strand verbleef en met dezelfde mensen aan tafel heeft gezeten! Verder ontmoet ik er Momo die in Guelmim, de poort naar de Sahara, woont.
Na de laatste uitlopers van de Anti-Atlas gekruist te hebben kom ik er aan om de volgende dag goed voorbereid de tocht aan te vatten. Het gaat voor de eerst 200 km nog door een mooi berglandschap om later te vervlakken. De wind speelt me nog parten en als die 's avonds wat gaat liggen, fiets ik nog een eind door.
Kamperen kan ik naast een militaire post waar de tentstokken nogmaals breken. Dat gebeurt telkens bij het opzetten/ afbreken. Ik heb nu geleerd eerst de tent vast te zetten vooraleer de binnentent aan de stokken te haken. Anders vangt de tent veel wind en wordt ze in een verkeerde vorm geblazen tot een van de stokken het begeeft. Gelukkig is er maar een klein stuk afgebroken en kan ik zonder problemen verder.
Na nogmaals een dag met zijwind kan ik vanaf Tarfaya genieten van de sterke rugwind en bereik ik snel Laayoun, de hoofdstad van de Westerlijke Sahara. Door de hoge snelheid is de 80 km tussen voorzieningen geen probleem. Ik doe soms zelfs 50/60 km aan een stuk. De laatste dagen is het ook dicht bewolkt en helemaal niet warm. Met de aanlandige wind moet ik me 's avonds zelfs even warm fietsen na een pauze. Helemaal niet zo'n grote beproeving dus.
Het enige waar ik voor moet oppassen zijn de camions. De weg is niet breed en ik duik dan ook vaak de berm in als er twee elkaar moeten kruisen. Wel is iedereen enthousiast/ aanmoedigend. Een buschauffeur stopte zelfs om me een fles fris water te geven.
In het volgende verslag lezen jullie hoe de rest van de Westerlijke Sahara verliep.
Het ritme van de ramadan was perfect gebleken om te herstellen. Om de dag goed door te komen doet men niet veel en slapen ze zoveel mogelijk.
Het lange stuk vals plat richting Hoge Atlas deed me echter vermoeden dat ik toch nog niet in topvorm was. En eerlijk gezegd zat ik ermee in dat de doortocht van de Westerlijke Sahara helemaal niet evident ging worden.
Boven op de Tizi-n-test pas (2100m) was alle twijfel weg en reed ik vol vertrouwen naar het zuiden. 's Avonds opnieuw gastvrij onthaald, deze keer in een gehucht waar echt niets te beleven viel. Mensen hebben er enkel de houvast van de moskee en zijn er dan ook erg gelovig. Erg aangenaam was het er niet, de opvoeding van de kleinzoon deed me aan een terreurbewind denken (met de harde hand dus).
De hitte overviel me meteen toen ik hen verliet. Het was zeker 40+ en een sterke tegenwind zou er een moeilijke dag van maken. Ik trok de Anti-Atlas in en in de verlaten vallei liep de afstand tussen dorpen op tot 2 uur fietsen. Vliegen cirkelden bijna constant rondom me en laten me maar niet gerust. Marokanen zijn kraks in het relativeren en met het bekende zinnetje "c'est comme ca" gaat het rustig verder. Het water was heet en probeer daar maar eens je dorst mee te lessen. Toen ik 's avonds een slaapplaats vroeg, was m'n stem zo schor dat ik ze bijna niet herkende. Dat belette een aantal werkmannen, die er boren naar grondwater, echter niet om me te ontvangen en wederom te delen wat ze hebben.
De ramadan zorgt er verder voor dat ik erg goed eet. 's Avonds rond kwart voor 8 wordt de ramadan gebroken om dan tegen 2u 's nachts nogmaals een heerlijke tajine te eten. Daarvoor mogen ze me altijd wakker maken! Wel ben ik sinds het begin van de ramadan niet meer uitgenodigd om thee te drinken, is er geen bedrijvigheid meer op het land en zijn de ontmoetingen onderweg zo goed als weggevallen. Reizen tijdens de ramadan heeft duidelijk z'n voor- en nadelen.
De wind ging gelukkig liggen en ik kon eindelijk genieten van wat de Anti-Atlas te bieden heeft. Met bijna 5000 km op de teller viel het me op hoe gemakkelijk de bergen over gestoken worden. Het fietsen wordt eerder een manier van transport en minder een sport, het wordt minder afzien.
Ik probeer voor het eerst een slaapplaats te vinden bij de moskee wat me een erg vuil, stoffig kamertje oplevert ernaast. Gelukkig brengen vier families me te eten. Bij de derde pot thee moet ik toch echt iemand met volle handen terug sturen. Met Omar ga ik naar de match Holland - Argentinie kijken en later kan ik bij zijn familie verblijven. Eind goed, al goed dus.
De verlokking van de zee trekt me naar het Westen waar ik super tevreden toekom. Net zoals bij het bereiken van de Middelandse Zee voel ik dat ik stukje per stukje echt ergens geraak.
Net voorbij Mirleft stoot ik op een verlaten strand, waar ik door de redders uitgenodigd wordt. Via een Argentijns koppel dat ik via warmshowers.org in Bruggen en in Gent een slaapplaats bood, ben ik ik contact met een Marrokaanse fietser die een week voorsprong heeft. Blijkt dat hij op hetzefde strand verbleef en met dezelfde mensen aan tafel heeft gezeten! Verder ontmoet ik er Momo die in Guelmim, de poort naar de Sahara, woont.
Na de laatste uitlopers van de Anti-Atlas gekruist te hebben kom ik er aan om de volgende dag goed voorbereid de tocht aan te vatten. Het gaat voor de eerst 200 km nog door een mooi berglandschap om later te vervlakken. De wind speelt me nog parten en als die 's avonds wat gaat liggen, fiets ik nog een eind door.
Kamperen kan ik naast een militaire post waar de tentstokken nogmaals breken. Dat gebeurt telkens bij het opzetten/ afbreken. Ik heb nu geleerd eerst de tent vast te zetten vooraleer de binnentent aan de stokken te haken. Anders vangt de tent veel wind en wordt ze in een verkeerde vorm geblazen tot een van de stokken het begeeft. Gelukkig is er maar een klein stuk afgebroken en kan ik zonder problemen verder.
Na nogmaals een dag met zijwind kan ik vanaf Tarfaya genieten van de sterke rugwind en bereik ik snel Laayoun, de hoofdstad van de Westerlijke Sahara. Door de hoge snelheid is de 80 km tussen voorzieningen geen probleem. Ik doe soms zelfs 50/60 km aan een stuk. De laatste dagen is het ook dicht bewolkt en helemaal niet warm. Met de aanlandige wind moet ik me 's avonds zelfs even warm fietsen na een pauze. Helemaal niet zo'n grote beproeving dus.
Het enige waar ik voor moet oppassen zijn de camions. De weg is niet breed en ik duik dan ook vaak de berm in als er twee elkaar moeten kruisen. Wel is iedereen enthousiast/ aanmoedigend. Een buschauffeur stopte zelfs om me een fles fris water te geven.
In het volgende verslag lezen jullie hoe de rest van de Westerlijke Sahara verliep.