Een sterke wind was 's avonds komen opsteken en zou me pas in de middag laten vertrekken. Genoeg tijd over om een tentstok te breken (eenvoudig hersteld) en de gsm ergens in't zand kwijt te spelen. Gelukkig was Ahmed van camping Ocean des Dunes (aanrader!) vastberaden die terug te vinden en kwam er vanuit een groepje vrouwen plots een bekend klinkende ringtone...
Eenmaal terug in Rissani zocht ik de nationale weg naar Alnif die ik bijna voor mij alleen had. Met slechts om de 50 km een dorp was het geen verrassing dat ik uiteindelijk onder de sterren in het zand sliep.
Alnif verlatend, reed ik het parcours van een fietswedstrijd in de omgekeerde richting. De deelnemers lieten niet zo'n sterke indruk op me na. Om eigenlijk niet te zeggen dat het ronduit belachelijk was. Tja, men moet ergens beginnen. Het initiatief op zich is wel uitstekend, de fiets is duidelijk aan een opmars bezig.
Ondertussen begon ik me wel wat zwakker te voelen en nam ik op de middag telkens een aantal uur rust. In het begin van de gorge du Todrha (en dus van de Hoge Atlas) voelde ik me niet sterk genoeg om tientallen km's te klimmen. De camping bracht soelaas en ik hoopte de match Belgie - Zuid-Korea mee te pikken. Kijken de mannen in't cafe natuurlijk liever naar Algerije!
De exacte afstand tot de 2800 m col wist ik niet, maar de piste zou alvast 42 km lang zijn. Richting Cirque de Jaffar had ik elke seconde gekoesterd, maar met een beperkte energie keek ik deze keer enkel en alleen uit naar het bereiken van de col. De piste liep grotendeels door de rivierbedding en de keien maakten er een 'bumpy ride' van. Na 53 klimkm's kon de afdaling aan 15 km/h ingezet worden.
Aan de bron in M'semrir ontmoette ik Abdullah die me uitnodigde voor thee. Onderweg stelde Said, een gids, voor om bij hem te overnachten en de volgende ochtend was er de wekelijkse Souk (markt). Hopende op een stevige afdaling na al het klimwerk van de dag eerder, gooide een brutale tegenwind roet in het eten. Gelukkig waren er leuke ontmoetingen met toeristen die hun huurwagen aan de kant zetten en me met abrikozen en noten overladen. Ik zou uiteindelijk slechts 42 km ver geraken vooraleer ik besefte dat m'n maag me die dag niet veel verder zou brengen.
De laatste km's van de prachtige gorge du Dades gingen nog vlot om daarna om de paar km onder een olijfboom uit te rusten. Ik moest gewoon in Marrakech geraken om daar voldoende rust te nemen en verder te kunnen. Maar aan dat tempo geraakte ik echt nergens. Hamza, een mecanicien, nodigde me bij hem uit om daar verder te rusten. Ik zou er uiteindelijk twee dagen blijven. Ondanks dat de ramadan gestart is, was het geen probleem voor hen om me telkens van eten en thee te voorzien. Ik hielp Hamza met een aantal herstellingen en rustte voor de rest goed uit. De dag dat ik poogde te vertrekken had ik voor het eerst diarree, oprispingen en buikkrampen. Ik stapte dan ook op de bus om na 7 uur (300 km) in Marrakech toe te komen.
Momenteel verblijf ik bij een couchsurfing host, waar ik kan blijven tot ik me terug sterk genoeg voel om de reis verder te zetten. Ik voel me alvast terug veel beter en denk snel terug op pad te zijn. Ik maak van de tijd gebruik om de tocht door de Westerlijke Sahara goed te plannen.
Op naar de woestijn!
Fotoalbum:
Eenmaal terug in Rissani zocht ik de nationale weg naar Alnif die ik bijna voor mij alleen had. Met slechts om de 50 km een dorp was het geen verrassing dat ik uiteindelijk onder de sterren in het zand sliep.
Alnif verlatend, reed ik het parcours van een fietswedstrijd in de omgekeerde richting. De deelnemers lieten niet zo'n sterke indruk op me na. Om eigenlijk niet te zeggen dat het ronduit belachelijk was. Tja, men moet ergens beginnen. Het initiatief op zich is wel uitstekend, de fiets is duidelijk aan een opmars bezig.
Ondertussen begon ik me wel wat zwakker te voelen en nam ik op de middag telkens een aantal uur rust. In het begin van de gorge du Todrha (en dus van de Hoge Atlas) voelde ik me niet sterk genoeg om tientallen km's te klimmen. De camping bracht soelaas en ik hoopte de match Belgie - Zuid-Korea mee te pikken. Kijken de mannen in't cafe natuurlijk liever naar Algerije!
De exacte afstand tot de 2800 m col wist ik niet, maar de piste zou alvast 42 km lang zijn. Richting Cirque de Jaffar had ik elke seconde gekoesterd, maar met een beperkte energie keek ik deze keer enkel en alleen uit naar het bereiken van de col. De piste liep grotendeels door de rivierbedding en de keien maakten er een 'bumpy ride' van. Na 53 klimkm's kon de afdaling aan 15 km/h ingezet worden.
Aan de bron in M'semrir ontmoette ik Abdullah die me uitnodigde voor thee. Onderweg stelde Said, een gids, voor om bij hem te overnachten en de volgende ochtend was er de wekelijkse Souk (markt). Hopende op een stevige afdaling na al het klimwerk van de dag eerder, gooide een brutale tegenwind roet in het eten. Gelukkig waren er leuke ontmoetingen met toeristen die hun huurwagen aan de kant zetten en me met abrikozen en noten overladen. Ik zou uiteindelijk slechts 42 km ver geraken vooraleer ik besefte dat m'n maag me die dag niet veel verder zou brengen.
De laatste km's van de prachtige gorge du Dades gingen nog vlot om daarna om de paar km onder een olijfboom uit te rusten. Ik moest gewoon in Marrakech geraken om daar voldoende rust te nemen en verder te kunnen. Maar aan dat tempo geraakte ik echt nergens. Hamza, een mecanicien, nodigde me bij hem uit om daar verder te rusten. Ik zou er uiteindelijk twee dagen blijven. Ondanks dat de ramadan gestart is, was het geen probleem voor hen om me telkens van eten en thee te voorzien. Ik hielp Hamza met een aantal herstellingen en rustte voor de rest goed uit. De dag dat ik poogde te vertrekken had ik voor het eerst diarree, oprispingen en buikkrampen. Ik stapte dan ook op de bus om na 7 uur (300 km) in Marrakech toe te komen.
Momenteel verblijf ik bij een couchsurfing host, waar ik kan blijven tot ik me terug sterk genoeg voel om de reis verder te zetten. Ik voel me alvast terug veel beter en denk snel terug op pad te zijn. Ik maak van de tijd gebruik om de tocht door de Westerlijke Sahara goed te plannen.
Op naar de woestijn!
Fotoalbum: