De ferry nam ik van Algeciras naar Ceuta wat nog Spaans grondgebied is. De grensovergang stelde dan ook niet veel voor en al snel bevond ik me in het eerste Afrikaanse land van de reis.
Ik volgde de kust richting Tetouan en waande me nog half aan de Costa del Sol. Vier rijstroken en een boulevard van jewelste langs het strand. Gelukkig staat het er nog niet vol met vakantiehuizen, maar dat zou wel eens snel kunnen veranderen.
Tetouan leek te interessant om voorbij te fietsen en ik zocht er dan ook een hotel. Smalle straatjes gaan eindeloos op en af langs schrobbende huishoudens. Terwijl een kip op straat wordt geslacht bedenk ik me dat dit echt reeds Afrika en geen Europees afgietsel is. Heerlijk om in een dag van een gekende wereld naar een volledig nieuwe te gaan.
Een mannetje biedt zich aan om me gratis wat rond te leiden. De aap komt echter uit de mouw bij het afrekenen in een restaurantje later. Dat gaat via hem en de prijs is bedenkelijk hoog. Eerste dag in Afrika, eerste oplichting. Hopelijk zou dat zich niet verderzetten.
Ik ben nog geen 10 km buiten de stad wanneer een man me uitnodigt voor een theepauze. Deze keer komt er geen aap tevoorschijn en kijk ik uit naar het vervolg van Marokko.
In Chefchaouen zoek ik de camping municipal op om later verbijsterd door de blauwe stad te wandelen. Op elke hoek wordt gepoogd me marihuana te verkopen. "Neen, dank u. Ik geraak liever high door bergpassen te overwinnen."
Weg van de grote baan gaat het richting Zoumi en Fes. Het eerste klimwerk brengt me naar een weg die hoog de bergrug blijft volgen. Mooi, maar uitputtend. Een waterpomp brengt soelaas en ik kijk toe hoe de inwoners van het gehucht met hun ezels water komen halen.
Later ontmoet ik tussen de velden een groep jonge mannen die bezig zijn het graan binnen te halen. Een van hen nodigt me uit er de nacht door te brengen. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. De politie wil me zien en manen me aan dat het beter is in hotels te verblijven. Een beetje vertrouwen in eigen volk mag wel.
Ismael kookt heerlijk en leert me hoe je een mooie kraag op de mierzoete thee verkrijgt. Zijn nieuwe woonst is nog in opbouw en hij kan dan ook nog niet samenwonen met zijn verloofde. Ik val in slaap op hun laatste telefoongesprek van de dag.
Het wordt erg warm (40+ graden) en het wordt desolater waardoor zelfs fris water lang op zich laat wachten. Gelukkig blijven de mensen even gastvrij en laden ze me met koffie, thee, een soort van pannekoeken en fruit terug op.
De avond valt en ik zie een groep mannen zich, na een lange dag werken in de velden, in een aantal tenten installeren. Ze helpen me graag om het mijne ernaast te zetten.
De een richt zich tot Allah terwijl de ander alle zenders op z'n radio'tje afgaat. De vertaler van dienst zorgt ervoor dat m'n theeglas nooit de bodem ziet en m'n buurman rookt wat hasjisj. Nog een ander ontfermt zich over de tajine terwijl hun ezels verder grazen.
Het wordt een gemakkelijke laatste dag tot Fes waar ik me laat verleiden om een hotel te nemen. De kamer lijkt op het eerste gezicht fris, maar laat 's nachts 30+ optekenen. De stad op zich herbergt veel geldzoekers. Ik heb de gewoonte om iedereen te vertrouwen, maar deze stad zou me een lesje argwanendheid leren. Jonge gastjes tonen ongevraagd een 'interessante' plaats en vragen daar dan geld voor. In het hotel vissen ze naar een souvenier van Belgie of een kledingstuk als bewijs van vriendschap. Daar verschijnt dan ook iemand die maar blijft proberen om me een kamelentocht door de woestijn te verkopen. Ik voel me bekeken als een toerist en als een wandelend geldautomaat.
Ik blijf er een aantal dagen in de hoop om de laptop te herstellen. Een vriend van de hoteleigenaar gaat de stad rond op zoek naar een vervangstuk, maar als er na twee dagen nog geen schot in de zaak zit, trek ik verder naar het zuiden. Net buiten de stad vind ik echter een computerwinkel en een paar uur later pik ik een herstelde laptop op. Tweede les geleerd: heb je een probleem, neem dan initiatief om het zelf op te lossen, want anders spelen ze toch maar met je voeten.
Ondertussen ben ik in Midelt en heb ik de Midden-Atlas reeds achter me gelaten. Ik kan met zekerheid zeggen dat al die omschreven negativiteit van de stad meteen plaatsmaakt voor een prachtige gastvrijheid en oprechte hulpvaardigheid buiten de stad.
Nu op naar de Hoge-Atlas en naar Marrakech vanwaar ik het volgende verslag zal schrijven.
Fotoalbum:
Ik volgde de kust richting Tetouan en waande me nog half aan de Costa del Sol. Vier rijstroken en een boulevard van jewelste langs het strand. Gelukkig staat het er nog niet vol met vakantiehuizen, maar dat zou wel eens snel kunnen veranderen.
Tetouan leek te interessant om voorbij te fietsen en ik zocht er dan ook een hotel. Smalle straatjes gaan eindeloos op en af langs schrobbende huishoudens. Terwijl een kip op straat wordt geslacht bedenk ik me dat dit echt reeds Afrika en geen Europees afgietsel is. Heerlijk om in een dag van een gekende wereld naar een volledig nieuwe te gaan.
Een mannetje biedt zich aan om me gratis wat rond te leiden. De aap komt echter uit de mouw bij het afrekenen in een restaurantje later. Dat gaat via hem en de prijs is bedenkelijk hoog. Eerste dag in Afrika, eerste oplichting. Hopelijk zou dat zich niet verderzetten.
Ik ben nog geen 10 km buiten de stad wanneer een man me uitnodigt voor een theepauze. Deze keer komt er geen aap tevoorschijn en kijk ik uit naar het vervolg van Marokko.
In Chefchaouen zoek ik de camping municipal op om later verbijsterd door de blauwe stad te wandelen. Op elke hoek wordt gepoogd me marihuana te verkopen. "Neen, dank u. Ik geraak liever high door bergpassen te overwinnen."
Weg van de grote baan gaat het richting Zoumi en Fes. Het eerste klimwerk brengt me naar een weg die hoog de bergrug blijft volgen. Mooi, maar uitputtend. Een waterpomp brengt soelaas en ik kijk toe hoe de inwoners van het gehucht met hun ezels water komen halen.
Later ontmoet ik tussen de velden een groep jonge mannen die bezig zijn het graan binnen te halen. Een van hen nodigt me uit er de nacht door te brengen. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. De politie wil me zien en manen me aan dat het beter is in hotels te verblijven. Een beetje vertrouwen in eigen volk mag wel.
Ismael kookt heerlijk en leert me hoe je een mooie kraag op de mierzoete thee verkrijgt. Zijn nieuwe woonst is nog in opbouw en hij kan dan ook nog niet samenwonen met zijn verloofde. Ik val in slaap op hun laatste telefoongesprek van de dag.
Het wordt erg warm (40+ graden) en het wordt desolater waardoor zelfs fris water lang op zich laat wachten. Gelukkig blijven de mensen even gastvrij en laden ze me met koffie, thee, een soort van pannekoeken en fruit terug op.
De avond valt en ik zie een groep mannen zich, na een lange dag werken in de velden, in een aantal tenten installeren. Ze helpen me graag om het mijne ernaast te zetten.
De een richt zich tot Allah terwijl de ander alle zenders op z'n radio'tje afgaat. De vertaler van dienst zorgt ervoor dat m'n theeglas nooit de bodem ziet en m'n buurman rookt wat hasjisj. Nog een ander ontfermt zich over de tajine terwijl hun ezels verder grazen.
Het wordt een gemakkelijke laatste dag tot Fes waar ik me laat verleiden om een hotel te nemen. De kamer lijkt op het eerste gezicht fris, maar laat 's nachts 30+ optekenen. De stad op zich herbergt veel geldzoekers. Ik heb de gewoonte om iedereen te vertrouwen, maar deze stad zou me een lesje argwanendheid leren. Jonge gastjes tonen ongevraagd een 'interessante' plaats en vragen daar dan geld voor. In het hotel vissen ze naar een souvenier van Belgie of een kledingstuk als bewijs van vriendschap. Daar verschijnt dan ook iemand die maar blijft proberen om me een kamelentocht door de woestijn te verkopen. Ik voel me bekeken als een toerist en als een wandelend geldautomaat.
Ik blijf er een aantal dagen in de hoop om de laptop te herstellen. Een vriend van de hoteleigenaar gaat de stad rond op zoek naar een vervangstuk, maar als er na twee dagen nog geen schot in de zaak zit, trek ik verder naar het zuiden. Net buiten de stad vind ik echter een computerwinkel en een paar uur later pik ik een herstelde laptop op. Tweede les geleerd: heb je een probleem, neem dan initiatief om het zelf op te lossen, want anders spelen ze toch maar met je voeten.
Ondertussen ben ik in Midelt en heb ik de Midden-Atlas reeds achter me gelaten. Ik kan met zekerheid zeggen dat al die omschreven negativiteit van de stad meteen plaatsmaakt voor een prachtige gastvrijheid en oprechte hulpvaardigheid buiten de stad.
Nu op naar de Hoge-Atlas en naar Marrakech vanwaar ik het volgende verslag zal schrijven.
Fotoalbum: