Verslag van Tambacounda (Senegal) naar Bamako
Tamba is gewoon een groot T-kruispunt waarlangs wat voorzieningen zijn. Een puur functioneel verblijf dus, maar deze zijn echt wel noodzakelijk om de tocht in etappes op te splitsen en gemotiveerd naar de volgende stopplaats te rijden.
Ik lees er veel over Nigeria. Wat een complex conflict is dat daar. Net zoals Mali is er vast ook een veilige route mogelijk. Het nieuws dat Kameroen de grens met Nigeria heeft gesloten uit angst voor het ebola-virus, zou de reis wel eens volledig kunnen veranderen. Een definitief plan en overschouwing van de ebola situatie moet pas in Ghana gemaakt worden, maar bv. een containerschip nemen naar Namibie is een optie. Van daaruit zou ik uiteraard snel Zuid-Afrika bereiken waarna ik nog tijd zou overhebben om een heel stuk terug noordelijk te rijden. Volg de blog ;)
Dorpen zijn steeds minder druk bezaaid en er is dan ook kampeerplaats te over. Net voor we de tenten ergens zetten, vullen we de 6l waterzak aan een van de talrijke pompen of waterputten waarmee we telkens goed kunnen douchen.
Zo waren we tot op 10 km van Mali belandt. Vond het toch wat spannend. Het blijft een gebied in oorlog. Onderweg praatten we met meerdere agenten en soldaten. De zuidelijke weg naar Bamako bleek perfect veilig. Ook de Belgische ambassade raadt enkel het noorden af.
De grensovergang in Kidira leek erg slecht georganiseerd. We moesten een stempel verkrijgen aan de andere kant van het stadje. Honderden vrachtwagens vormen reusachtige wachtrijen. Eenmaal de rivier over zijn we in Mali. Op het eerste gezicht geen verschil met Senegal. Dezelfde munteenheid, dezefde producten, maar wel een andere taal (Bambara ipv Wolof). Uiteraard is Frans goed gekend.
Grenzen oversteken in Afrika verloopt trouwens telkens zonder douanecontrole. Daar waar ik in Turkmenistan elk zakje moest openen en de inhoud nader moest verklaren, gaat in Afrika de slagboom met slechts een 'goeiedag' open.
Het onthaal was vriendelijk. Het feit dat we 8600 km op de fiets hebben gedaan, doet hun mond open vallen.
Even verder houdt een onredelijke agent bij de weegbrug onze paspoorten vast. Het bordje 'Pese essieux' had ik niet verstaan en het betreden van de weegbrug was blijkbaar een overtreding. "Ik zal jullie moeten meenemen naar het politiecomissariaat...". Ik blijf er geduldig onder en sla een praatje over de Malinese ambassade in Dakar, over het hartelijke onthaal in Mali... Hij wou ons duidelijk ongeduldig maken en tegen een fooi de paspoorten terug geven. Op eigen initiatief fietsen we terug en nemen we deze keer de juiste weg. Na het directere: "Als we niet onder arrest staan, denk ik dat we onze weg verder mogen zetten", vervolgen we zonder fooi onze weg.
Op de weg naar Kayes ontmoeten we een Duitser die per jeep reist. Hij heeft het nog veel erger. Eerst en vooral kostte zijn visum het driedubbele. Verder waren er overal ambetante agenten die geld willen.
De eerste dag in Mali bezorgd meteen de eerste harde douche onderweg. Doorweekt komen we bij een winkeltje aan waar we naast het vuur worden gezet.
Mensen blijken alvast super vriendelijk. We krijgen van bijna iedereen een oprechte 'bonjour'. En in tegenstelling tot Senegal volgt er nu meestal geen 'donnez moi cadeau' meer.
Kamperen doen we naast de spoorlijn. In de verte horen we de zaterdagavond muziek. Eenmaal in Kayes voel ik me toch echt niet zo goed. Ik had toen al meer dan een week diarree en besloot er een rustdag te nemen en een antibioticum kuur te starten.
Na Kayes namen we niet de hoofdweg, maar een zuidelijke variant ervan richting Bamako. De weg bleek erg kalm te zijn en ging terug door een heuvelachtig landschap. Ik had verwacht dat Mali even dor ging zijn als Mauritanie, maar hier in het zuiden is niets minder waar.
Omwille van de dreigende wolken hielden we vroeger halt dan normaal. Het is vaak erg heet in de tent. Met een natte handdoek op me lukt het toch om de slaap te vatten.
We ontmoetten Mohammed terwijl hij op vogels jaagt en zoeken hem later in Diamou op waar we de plaatselijke bar opzoeken. Hoe extreem islamitisch Mali ook mag lijken, de realiteit is dat mensen niet veel om geloof geven. We krijgen een duidelijker beeld van hoe een kleine gemeenschap hier functioneert. Je mond zou al eens openvallen. Zo kreeg het dorp bv. een tractor om het hele gebied te helpen. De plaatselijke gezachtshebber gebruikt die echter enkel voor zijn eigen gewin. Daarnaast waren ze nog eens te gierig ook om diesel te kopen ook en stalen ze de brandstof van de locomotief (spoorweg Bamako - Dakar, 1200km lang) waarmee de motor vast liep...
Na vele wildkampeerplaatsen verblijven we nog eens bij een familie. Met behulp van een zonnepaneel beschikken ze over genoeg stroom om 's avonds zelfs naar hun favoriete soap te kijken. Uitzonderlijk...
De weg die anders goed geasfalteerd is, veranderd voor 20 km in een modderbad. We wassen alles af bij de rivier en krijgen nog de hulp van twee meisjes.
Na Manantali volgt er nog bijna 100 km piste. Deze keer blijft het gelukkig droog en we geraken er op een dag door.
Blijkbaar blijft het telkens anderhalve dag droog. Als het 's avonds dan ook stort, zijn we tevreden dat we in een hutje van een houthakkersfamilie kunnen blijven.
De laatste nacht voor Bamako worden we opnieuw prachtig onthaald. Met twee reizen heeft echter zijn voor-en nadelen en het gebrek aan interactie begint me echt te storen. Ik heb in de laatste etappe amper foto's gemaakt en hoe banaal dat ook klinkt, betekent het ook dat ik weinig mensen ontmoet heb en slechts een glimp heb opgevangen van hun leven. Begrijp me niet verkeerd. Het fietsen gaat heel erg goed met Gary, maar ik zou het zonde vinden om Mali uit te rijden zonder het a fond te leren kennen. Het kan dus zijn dat ik in de aanloop naar Burkina een aantal dagen alleen reis.
In Bamako het gebruikelijke fietsonderhoud. Voor de verandering ook eens de car-wash opgezocht. Nu richting Djenne, dan Burkina Faso waar m'n zus me 19 september opwacht. Om naar uit te kijken!
Tamba is gewoon een groot T-kruispunt waarlangs wat voorzieningen zijn. Een puur functioneel verblijf dus, maar deze zijn echt wel noodzakelijk om de tocht in etappes op te splitsen en gemotiveerd naar de volgende stopplaats te rijden.
Ik lees er veel over Nigeria. Wat een complex conflict is dat daar. Net zoals Mali is er vast ook een veilige route mogelijk. Het nieuws dat Kameroen de grens met Nigeria heeft gesloten uit angst voor het ebola-virus, zou de reis wel eens volledig kunnen veranderen. Een definitief plan en overschouwing van de ebola situatie moet pas in Ghana gemaakt worden, maar bv. een containerschip nemen naar Namibie is een optie. Van daaruit zou ik uiteraard snel Zuid-Afrika bereiken waarna ik nog tijd zou overhebben om een heel stuk terug noordelijk te rijden. Volg de blog ;)
Dorpen zijn steeds minder druk bezaaid en er is dan ook kampeerplaats te over. Net voor we de tenten ergens zetten, vullen we de 6l waterzak aan een van de talrijke pompen of waterputten waarmee we telkens goed kunnen douchen.
Zo waren we tot op 10 km van Mali belandt. Vond het toch wat spannend. Het blijft een gebied in oorlog. Onderweg praatten we met meerdere agenten en soldaten. De zuidelijke weg naar Bamako bleek perfect veilig. Ook de Belgische ambassade raadt enkel het noorden af.
De grensovergang in Kidira leek erg slecht georganiseerd. We moesten een stempel verkrijgen aan de andere kant van het stadje. Honderden vrachtwagens vormen reusachtige wachtrijen. Eenmaal de rivier over zijn we in Mali. Op het eerste gezicht geen verschil met Senegal. Dezelfde munteenheid, dezefde producten, maar wel een andere taal (Bambara ipv Wolof). Uiteraard is Frans goed gekend.
Grenzen oversteken in Afrika verloopt trouwens telkens zonder douanecontrole. Daar waar ik in Turkmenistan elk zakje moest openen en de inhoud nader moest verklaren, gaat in Afrika de slagboom met slechts een 'goeiedag' open.
Het onthaal was vriendelijk. Het feit dat we 8600 km op de fiets hebben gedaan, doet hun mond open vallen.
Even verder houdt een onredelijke agent bij de weegbrug onze paspoorten vast. Het bordje 'Pese essieux' had ik niet verstaan en het betreden van de weegbrug was blijkbaar een overtreding. "Ik zal jullie moeten meenemen naar het politiecomissariaat...". Ik blijf er geduldig onder en sla een praatje over de Malinese ambassade in Dakar, over het hartelijke onthaal in Mali... Hij wou ons duidelijk ongeduldig maken en tegen een fooi de paspoorten terug geven. Op eigen initiatief fietsen we terug en nemen we deze keer de juiste weg. Na het directere: "Als we niet onder arrest staan, denk ik dat we onze weg verder mogen zetten", vervolgen we zonder fooi onze weg.
Op de weg naar Kayes ontmoeten we een Duitser die per jeep reist. Hij heeft het nog veel erger. Eerst en vooral kostte zijn visum het driedubbele. Verder waren er overal ambetante agenten die geld willen.
De eerste dag in Mali bezorgd meteen de eerste harde douche onderweg. Doorweekt komen we bij een winkeltje aan waar we naast het vuur worden gezet.
Mensen blijken alvast super vriendelijk. We krijgen van bijna iedereen een oprechte 'bonjour'. En in tegenstelling tot Senegal volgt er nu meestal geen 'donnez moi cadeau' meer.
Kamperen doen we naast de spoorlijn. In de verte horen we de zaterdagavond muziek. Eenmaal in Kayes voel ik me toch echt niet zo goed. Ik had toen al meer dan een week diarree en besloot er een rustdag te nemen en een antibioticum kuur te starten.
Na Kayes namen we niet de hoofdweg, maar een zuidelijke variant ervan richting Bamako. De weg bleek erg kalm te zijn en ging terug door een heuvelachtig landschap. Ik had verwacht dat Mali even dor ging zijn als Mauritanie, maar hier in het zuiden is niets minder waar.
Omwille van de dreigende wolken hielden we vroeger halt dan normaal. Het is vaak erg heet in de tent. Met een natte handdoek op me lukt het toch om de slaap te vatten.
We ontmoetten Mohammed terwijl hij op vogels jaagt en zoeken hem later in Diamou op waar we de plaatselijke bar opzoeken. Hoe extreem islamitisch Mali ook mag lijken, de realiteit is dat mensen niet veel om geloof geven. We krijgen een duidelijker beeld van hoe een kleine gemeenschap hier functioneert. Je mond zou al eens openvallen. Zo kreeg het dorp bv. een tractor om het hele gebied te helpen. De plaatselijke gezachtshebber gebruikt die echter enkel voor zijn eigen gewin. Daarnaast waren ze nog eens te gierig ook om diesel te kopen ook en stalen ze de brandstof van de locomotief (spoorweg Bamako - Dakar, 1200km lang) waarmee de motor vast liep...
Na vele wildkampeerplaatsen verblijven we nog eens bij een familie. Met behulp van een zonnepaneel beschikken ze over genoeg stroom om 's avonds zelfs naar hun favoriete soap te kijken. Uitzonderlijk...
De weg die anders goed geasfalteerd is, veranderd voor 20 km in een modderbad. We wassen alles af bij de rivier en krijgen nog de hulp van twee meisjes.
Na Manantali volgt er nog bijna 100 km piste. Deze keer blijft het gelukkig droog en we geraken er op een dag door.
Blijkbaar blijft het telkens anderhalve dag droog. Als het 's avonds dan ook stort, zijn we tevreden dat we in een hutje van een houthakkersfamilie kunnen blijven.
De laatste nacht voor Bamako worden we opnieuw prachtig onthaald. Met twee reizen heeft echter zijn voor-en nadelen en het gebrek aan interactie begint me echt te storen. Ik heb in de laatste etappe amper foto's gemaakt en hoe banaal dat ook klinkt, betekent het ook dat ik weinig mensen ontmoet heb en slechts een glimp heb opgevangen van hun leven. Begrijp me niet verkeerd. Het fietsen gaat heel erg goed met Gary, maar ik zou het zonde vinden om Mali uit te rijden zonder het a fond te leren kennen. Het kan dus zijn dat ik in de aanloop naar Burkina een aantal dagen alleen reis.
In Bamako het gebruikelijke fietsonderhoud. Voor de verandering ook eens de car-wash opgezocht. Nu richting Djenne, dan Burkina Faso waar m'n zus me 19 september opwacht. Om naar uit te kijken!