Na een week rust vertrok ik vol goede moed uit Esfahan. De weg naar Shiraz leek op de kaart alleen al adembenemd mooi doorheen de Zagros bergen en langs kleine, rustige dorpjes door. Er volgde echter een valse start toen bleek dat ik zelfs bergaf de 15 km/h niet voorbij streef. Het was overduidelijk dat dit maagprobleem me niet zomaar zou laten gaan. Ik probeerde, maar na 20 km gaf ik er de brui aan. Het leek me erg dom om verder te fietsen zo zonder energie en ik voelde dat ik alleen maar zwakker zou worden. Alhoewel dat het als opgeven aanvoelde, vond ik het toch een goede beslissing om terug te keren naar Esfahan en Dani bracht me die avond nog naar het ziekenhuis.
Alhoewel er erg goede dokters zijn in Iran, moet je ze weten vinden en ik had geen geluk. Alhoewel ik voor een maagprobleem kwam, kreeg ik antibiotica tegen wat bacterien in de keel (misschien van teveel in airco te zitten tijdens m'n rust in Esfahan). Verder kreeg ik een dom pilletje mee voor de maag en werd ik opnieuw aan een infuus met dextrose-oplossing gelegd. Ik wist dat dat het niet ging doen en ging later voor een bloedonderzoek.
Ik maakte erg goede vrienden in Esfahan en spendeerde dan ook nog wat meer tijd met hen voor de bus te nemen naar Shiraz. De fiets ging mee in het bagagevak en ik hoopte na nog een aantal dagen terug echt verder te kunnen.
Het resultaat van het bloedonderzoek bleek het gebrek aan energie niet te verklaren en, na een kort testritje dat niet vlotte, hakte ik de knoop door om deze reis niet al fietsend, maar al liftend verder te zetten. Best een moeilijke beslissing aangezien ik zo uitkeek om de bergen al fietsend aan te pakken en ik enorm veel voldoening haal uit het per fiets onderweg zijn.
Uiteindelijk bleef ik een week in Shiraz, werd het visum ongeloofelijk makkelijk verlengd, zag ik de bakermat van de Perzische beschaving (Persepolis en meer), leerde heel wat Farsi bij, ging naar twee feestjes (Shiraz is erg liberaal, vergelijkbaar met Teheran. De hoofddoek gaat bij velen ver naar achter) en maakte opnieuw veel vrienden.
Ik kocht me een klein rugzakje en stuurde de fiets met het meeste van de bagage terug naar Teheran om er vanaf nu drie weken al liftend in te vliegen en dit fotografisch project te redden. Inshallah!
Sorry dat deze berichten erg oppervlakkig blijven en er niet veel anekdotes te lezen zijn. Daarom deze van vandaag: "Ik was op weg naar de busterminal om het materiaal naar Teheran te sturen toen een auto langs de baan me opwachtte. Twee Mohammeds stelden zich voor en boden hun hulp aan. Hun hulp was erg welkom om het, toch wel belangrijke, pakket op weg te sturen naar Teheran. Daarna namen ze me mee om te gaan lunchen en voerden ze me naar waar ik wilde. Pas toen we afscheid namen, vernam ik dat ze eigenlijk planden om vandaag naar een andere stad af te reizen, maar van dit plan afstapten toen ze mij konden helpen. Een sterk staaltje van hulpbevaardigheid!"
Alhoewel er erg goede dokters zijn in Iran, moet je ze weten vinden en ik had geen geluk. Alhoewel ik voor een maagprobleem kwam, kreeg ik antibiotica tegen wat bacterien in de keel (misschien van teveel in airco te zitten tijdens m'n rust in Esfahan). Verder kreeg ik een dom pilletje mee voor de maag en werd ik opnieuw aan een infuus met dextrose-oplossing gelegd. Ik wist dat dat het niet ging doen en ging later voor een bloedonderzoek.
Ik maakte erg goede vrienden in Esfahan en spendeerde dan ook nog wat meer tijd met hen voor de bus te nemen naar Shiraz. De fiets ging mee in het bagagevak en ik hoopte na nog een aantal dagen terug echt verder te kunnen.
Het resultaat van het bloedonderzoek bleek het gebrek aan energie niet te verklaren en, na een kort testritje dat niet vlotte, hakte ik de knoop door om deze reis niet al fietsend, maar al liftend verder te zetten. Best een moeilijke beslissing aangezien ik zo uitkeek om de bergen al fietsend aan te pakken en ik enorm veel voldoening haal uit het per fiets onderweg zijn.
Uiteindelijk bleef ik een week in Shiraz, werd het visum ongeloofelijk makkelijk verlengd, zag ik de bakermat van de Perzische beschaving (Persepolis en meer), leerde heel wat Farsi bij, ging naar twee feestjes (Shiraz is erg liberaal, vergelijkbaar met Teheran. De hoofddoek gaat bij velen ver naar achter) en maakte opnieuw veel vrienden.
Ik kocht me een klein rugzakje en stuurde de fiets met het meeste van de bagage terug naar Teheran om er vanaf nu drie weken al liftend in te vliegen en dit fotografisch project te redden. Inshallah!
Sorry dat deze berichten erg oppervlakkig blijven en er niet veel anekdotes te lezen zijn. Daarom deze van vandaag: "Ik was op weg naar de busterminal om het materiaal naar Teheran te sturen toen een auto langs de baan me opwachtte. Twee Mohammeds stelden zich voor en boden hun hulp aan. Hun hulp was erg welkom om het, toch wel belangrijke, pakket op weg te sturen naar Teheran. Daarna namen ze me mee om te gaan lunchen en voerden ze me naar waar ik wilde. Pas toen we afscheid namen, vernam ik dat ze eigenlijk planden om vandaag naar een andere stad af te reizen, maar van dit plan afstapten toen ze mij konden helpen. Een sterk staaltje van hulpbevaardigheid!"