Toen ik m’n rugzak maakte om de volgende dag terug op pad te gaan voelde ik eingelijk maar weinig tristesse om het feit dat Charlotte (m’n fiets) naar Teheran werd gestuurd. Ik besefte dat het belangrijk is om me niet vast te pinnen op de werkwijze van “de fietsende fotograaf”, maar ook andere manieren moet uitproberen om te reizen en om aan een project te werken.
Shiraz verlaten deed ik per bus en taxi en eenmaal uit de stad kon het liften beginnen. De duim ging niet omhoog want dat betekent hetzelfde als bij ons de middelvinger opsteken. Twee mannen die me zagen waren geinteresseerd in wat ik er deed en eenmaal ik hen het principe van liften had uitgelegd (het is erg ongebruikelijk in Iran, of onbestaand zelfs) hielpen ze me om een auto aan de kant te zetten en kort dezelfde uitleg te geven aan de chauffeur waardoor ik zonder moeite de lift verzilverde. Met nog drie weken voor de boeg zou ik niet teveel afstand per dag mogen overbruggen of ik zou snel terug in Tehran zijn. Ik deed dan ook alle bezienswaardigheden aan zoals een wegeroderend kasteel (sorry voor de moeilijke leeswijze, mijn klavier heeft geen trema teken), muurgravures en een oud paleis. Door de hitte in de zomer is het hier overigens laagseizoen en vaak ben ik de enige bezoeker. Een man die instaat voor de preservatie van de sites biedt me gratis zijn diensten als chauffeur en gids aan. Erg handig als je zonder reisgids reist.
Een dorpje dichtbij Firusabad en het Ardashir Khure complex bleek Turks te zijn en het eerste wat me opviel waren de erg kleurrijke gewaden waar de vrouwen in gekleed gaan. De moeite waard dus om hier een slaapplaats te verzilveren. Het woordje Farsi dat ik spreek bleek genoeg om de restaurantuitbater te overhalen me te helpen. De volgende dag zou ik er pas laat in de namiddag vertrekken. Zijn zoontjes namen me mee door het dorp en zorgden ervoor dat er heel wat deuren opengingen. Iraniers zijn erg gastvrij, maar veel van het dorpsleven speelt zich op hun eigen erg af en dat is telkens ommuurd en dus erg afgesloten. Mijn opzet is dan ook om telkens iemand te vinden die me overal kan binnensluizen en kort mijn project toelegt.
Vol goede moed ging ik terug op pad, maar niet eer Emet, mijn gastheer, een lift van 150 km voor me had verzilverd. Toen die ten einde liep zorgde m’n chauffeur van dienst op zijn beurt voor de volgende lift waarop die een bromfiets-taxi achter mijn rug betaalde. Ik wist dat liften in Iran gemakkelijk ging zijn door hun behulpzaamheid, maar zo gemakkelijk, nee, dat had ik niet durven dromen. Met de hitte zou het lange wachten op een lift immers moordend zijn.
Eenmaal in Siraf aangekomen, bracht m’n taxi me naar de Engelse les waar ik als gast door Mr. Mohammed Kangani werd ontvangen. Na twee Engelse lessen volledig uitgezeten te hebben en al hun vragen beantwoord te hebben, werd ik bij Mr. Kangani onthaald waar ik uiteindelijk drie dagen zou blijven. De Engelse les vond ik overigens best wel interessant want vragen als: “heeft Belgie ook een dictatuurschap en wat vind je van de hoofddoek voor meisjes”, kwamen aan bod. De foto toont wel netjes de scheiding tussen jongens en meisjes.
Verder was het zalig om mijn introductie en uitleg over school, familie en Belgie zowel in het Engels als het Farsi te doen. Dit trekt altijd wel grote ogen en zorgde ervoor dat ik verder geintegreerd geraakte in het dorp.
Een student, Rasoul, zou me de volgende dag rondleiden en ook hij zou veel deuren voor me openen. ’s Avonds zou ik de schoenmaker, fruitverkoper,... terug zien in de moskee en stilaan geraakten mensen met mij vertrouwd. Het werd dan ook gemakelijk om erg intieme beelden te maken.
Ik ontmoette de 25-jarige Mullah (equivalent van onze priester) en had erg interessante gesprekken met hem. Niet dat ik instem met zijn gedachtengang, maar ik kwam meer te weten over zijn opleiding en hij legde me het nut van de hoofddoek uit. Bij dat laatste kwamen de woorden maagdelijkheid of seks overigens niet voor. In de plaats nam hij een schelp en het kwam erop neer dat de schelp stierf als de parel voor het huwelijk genomen werd. Verder mogen Mullahs trouwen en ik vernam van anderen dat ze erg veel voordelen genieten.
Verder nam Rasoul me overal mee naartoe en telkens boden zich nieuwe ervaringen en foto’s aan. Als ik alleen de berg in ging, kwamen een aantal kinderen me vergezellen. Ik was erg onder de indruk van het sterk eroderende gesteente, een erg recent gebergte volgens mij, ik had het nog nooit gezien.
De laatste nacht was een speciale nacht voor Sjiieten: ‘shab beghadr’ waarbij iedereen rouwt om de dood van de eerste imam Ali. Ik dacht goede foto’s te nemen, maar dan gingen de lichten uit... Iedereen legt de Koran op het hoofd en rouwt (ik heb mannen nog nooit zo luidt en uitbundig horen wenen). Een aparte ervaring mag ik wel zeggen...
De volgende dag bood een ongewenste gast zich aan: Error 01. Volgens de camera een communicatie probleem tussen lens en camera zelf. Ik besloot dan ook om terug te keren naar Shiraz in de hoop deze te herstellen. Ik bekeek het van de positieve kant: ik zou m’n vrienden terug zien!
Shiraz verlaten deed ik per bus en taxi en eenmaal uit de stad kon het liften beginnen. De duim ging niet omhoog want dat betekent hetzelfde als bij ons de middelvinger opsteken. Twee mannen die me zagen waren geinteresseerd in wat ik er deed en eenmaal ik hen het principe van liften had uitgelegd (het is erg ongebruikelijk in Iran, of onbestaand zelfs) hielpen ze me om een auto aan de kant te zetten en kort dezelfde uitleg te geven aan de chauffeur waardoor ik zonder moeite de lift verzilverde. Met nog drie weken voor de boeg zou ik niet teveel afstand per dag mogen overbruggen of ik zou snel terug in Tehran zijn. Ik deed dan ook alle bezienswaardigheden aan zoals een wegeroderend kasteel (sorry voor de moeilijke leeswijze, mijn klavier heeft geen trema teken), muurgravures en een oud paleis. Door de hitte in de zomer is het hier overigens laagseizoen en vaak ben ik de enige bezoeker. Een man die instaat voor de preservatie van de sites biedt me gratis zijn diensten als chauffeur en gids aan. Erg handig als je zonder reisgids reist.
Een dorpje dichtbij Firusabad en het Ardashir Khure complex bleek Turks te zijn en het eerste wat me opviel waren de erg kleurrijke gewaden waar de vrouwen in gekleed gaan. De moeite waard dus om hier een slaapplaats te verzilveren. Het woordje Farsi dat ik spreek bleek genoeg om de restaurantuitbater te overhalen me te helpen. De volgende dag zou ik er pas laat in de namiddag vertrekken. Zijn zoontjes namen me mee door het dorp en zorgden ervoor dat er heel wat deuren opengingen. Iraniers zijn erg gastvrij, maar veel van het dorpsleven speelt zich op hun eigen erg af en dat is telkens ommuurd en dus erg afgesloten. Mijn opzet is dan ook om telkens iemand te vinden die me overal kan binnensluizen en kort mijn project toelegt.
Vol goede moed ging ik terug op pad, maar niet eer Emet, mijn gastheer, een lift van 150 km voor me had verzilverd. Toen die ten einde liep zorgde m’n chauffeur van dienst op zijn beurt voor de volgende lift waarop die een bromfiets-taxi achter mijn rug betaalde. Ik wist dat liften in Iran gemakkelijk ging zijn door hun behulpzaamheid, maar zo gemakkelijk, nee, dat had ik niet durven dromen. Met de hitte zou het lange wachten op een lift immers moordend zijn.
Eenmaal in Siraf aangekomen, bracht m’n taxi me naar de Engelse les waar ik als gast door Mr. Mohammed Kangani werd ontvangen. Na twee Engelse lessen volledig uitgezeten te hebben en al hun vragen beantwoord te hebben, werd ik bij Mr. Kangani onthaald waar ik uiteindelijk drie dagen zou blijven. De Engelse les vond ik overigens best wel interessant want vragen als: “heeft Belgie ook een dictatuurschap en wat vind je van de hoofddoek voor meisjes”, kwamen aan bod. De foto toont wel netjes de scheiding tussen jongens en meisjes.
Verder was het zalig om mijn introductie en uitleg over school, familie en Belgie zowel in het Engels als het Farsi te doen. Dit trekt altijd wel grote ogen en zorgde ervoor dat ik verder geintegreerd geraakte in het dorp.
Een student, Rasoul, zou me de volgende dag rondleiden en ook hij zou veel deuren voor me openen. ’s Avonds zou ik de schoenmaker, fruitverkoper,... terug zien in de moskee en stilaan geraakten mensen met mij vertrouwd. Het werd dan ook gemakelijk om erg intieme beelden te maken.
Ik ontmoette de 25-jarige Mullah (equivalent van onze priester) en had erg interessante gesprekken met hem. Niet dat ik instem met zijn gedachtengang, maar ik kwam meer te weten over zijn opleiding en hij legde me het nut van de hoofddoek uit. Bij dat laatste kwamen de woorden maagdelijkheid of seks overigens niet voor. In de plaats nam hij een schelp en het kwam erop neer dat de schelp stierf als de parel voor het huwelijk genomen werd. Verder mogen Mullahs trouwen en ik vernam van anderen dat ze erg veel voordelen genieten.
Verder nam Rasoul me overal mee naartoe en telkens boden zich nieuwe ervaringen en foto’s aan. Als ik alleen de berg in ging, kwamen een aantal kinderen me vergezellen. Ik was erg onder de indruk van het sterk eroderende gesteente, een erg recent gebergte volgens mij, ik had het nog nooit gezien.
De laatste nacht was een speciale nacht voor Sjiieten: ‘shab beghadr’ waarbij iedereen rouwt om de dood van de eerste imam Ali. Ik dacht goede foto’s te nemen, maar dan gingen de lichten uit... Iedereen legt de Koran op het hoofd en rouwt (ik heb mannen nog nooit zo luidt en uitbundig horen wenen). Een aparte ervaring mag ik wel zeggen...
De volgende dag bood een ongewenste gast zich aan: Error 01. Volgens de camera een communicatie probleem tussen lens en camera zelf. Ik besloot dan ook om terug te keren naar Shiraz in de hoop deze te herstellen. Ik bekeek het van de positieve kant: ik zou m’n vrienden terug zien!