Reizen behoeft geen beweegredenen. Je komt er snel genoeg achter dat het genoeg heeft aan zichzelf. Je denkt dat je een reis gaat maken, maar het is al snel de reis die jou maakt, of breekt.
De plannen waren vaag, maar in zo'n geval moet je niet twijfelen, maar gewoon gaan.
Een peutertje in de wachtzaal weerhoudt me ervan in m’n boek, ‘De wegen van de wereld’ van Nicolas Bouvier, te verzinken. Met bevestigende citaten zoals deze hierboven, is dat nochtans niet moeilijk. Het wachten duurt dan ook eindeloos. Na enkele slapeloze nachten en vele overpeinzingen zou straks het verdict vallen. Eindelijk zou ik weten of het stramme gevoel dat ik in m’n rechterknie ervaar op een blessure duidt. De dokter is er snel uit. Het gaat zo snel dat ik zelfs niet hoef te betalen. "Weer zo één die zichzelf aanstelt", denkt hij waarschijnlijk en hij begeleid me weer naar de deur. Buiten kan ik het nog altijd niet geloven. Vooraleer terug op m’n fiets te springen, herlees ik het resultaat van de MR-scan. De dokter had echt gelijk. ‘Geen significante afwijkingen’ staat er als besluit. Al die onzekerheid voor niets.
Ik was m’n studie gestopt in de overtuiging dat er voor mij persoonlijk veel meer te leren viel in de wereld, dan op school. Dat ik beter vijftien maanden met de fiets erop uit kon trekken, dan nog anderhalf jaar aan te modderen om uiteindelijk een diploma op zak te hebben dat toch niet erkend wordt. Even werken, zo dacht ik, en dan opnieuw de wijde wereld in. Ik had m’n motivatie, m’n passie omtrent m'n studie verloren en dat knaagde zo hard! De opleiding was divers, maar ik was erachter gekomen dat ik dat niet was. Samen met nog een aantal factoren kwam ik ertoe om de schoolpoort (voorlopig?) achter me dicht te trekken. “Maak maar van de wereld je atelier”, gaf een leerkracht me nog mee. En dat is precies wat ik ga doen.
Toen ik dus van de dokter officieel groen licht kreeg, stond alles plots in een veel realistischer daglicht. Ik voelde me intens gelukkig en vloog euforisch naar huis. Daarna naar de gemeente, om een nieuwe reispas aan te vragen. Niet dat het vorige verlopen is. Met nog twee lege pagina’s heeft het gewoon een opvolger nodig om de Afrikaanse bureaucratie aan te pakken.
Zo, het is eruit. Afrika wordt het. De Westkust. Althans een deel. Situaties veranderen er zo snel dat een vaste route opgeven zinloos is. Algemene duiding dan maar. Begin mei plan ik thuis te vertrekken om richting Marokko te fietsen. Dan door de Westelijke Sahara naar Mauritanië. Van Senegal tot Benin denk ik door het zuiden van Mali naar Burkina Faso en Ghana te rijden. Maar dit onderdeel van de reis zou ook langs de kustlanden kunnen lopen.
Congo valt te vermijden en een visum voor Angola verkrijgen blijkt enkel in land van herkomst mogelijk te zijn. Daarom zal ik waarschijnlijk per boot of vliegtuig vanuit Gabon of Congo-Brazzaville naar Namibië reizen om van daaruit verder naar Zuid-Afrika af te zakken. Is er nog wat tijd over, dan volg ik de oostkust voor een deel huiswaarts. Al bij al zou ik een 15-tal maanden onderweg kunnen zijn.
Volg de blog!