Verslag van bobo dioulasso (burkina) naar Wa (Ghana), door Anne
We verlieten met veel plezier bobo dioulasso en namen diezelfde dag nog een piste: eindelijk. Na een nacht wildkamperen en een onvergetelijk mooi stuk piste kwamen we aan in Sindou. Met z'n rotsformaties een wonderschoon stukje natuur. We bleven er nog een nachtje extra; mede omdat Anne haar maag betrekkelijk overhoop lag.
De dagen erop deden we ook schandalig weinig kilometers omdat er zoveel interessants te zien was.
Allereerst bezochten we bij zonsondergang het meer van Tengrela met een kano; de dag erna was het "Tabaski" of offerfeest, wat we in familiekring konden meevieren. We vervolgden onze weg doorheen de rijstvelen en kwamen zo aan bij de iets toeristischere watervallen van Karfiguella,waarin we een verfrissende duik konden nemen. Hier hadden we lang naar uitgekeken!
's Avonds kregen we nog een heus dansfeest te zien ter gelegeheid van het offerfeest. Vreugde allom.
We waren beiden goed in vorm en fietsten in twee dagen de 200 km piste naar Gaoua. Onderweg bezochten we de ruïnes van Loropeni. Een vernuftigd oud bouwwerk.
Vanuit Gaoua vertrokken we richting Ghaneese grens. Na een halve dag fietsen over een erg slechte weg kregen we van een pastoor te horen dat er een kortere weg richting Ghana was, nl. via zijn dorp. We volgden hem en de weg werd steeds smaller en avontuurlijker. We werden enorm gastvrij ontvangen in het dorp en kregen er goed te eten, in tegenstelling tot de kinderen van het dorp... Het dorp telde namelijk 3 brouwerijen, maar brood hadden ze er niet. De mannen dronken er dan ook van 's morgens tot 's avonds zelfgestookt bier en de kinderen kregen slechts 1 maal daags eten. De pastoor leek de enigste persoon in het dorp die belang hechtte aan gezonde voeding en vooruitgang.
De volgende dag fietsten we verder het avontuur in tot aan de Black Volta rivier. Het padje versmalde tot wandelpad en slalomde doorheen de huizen. Gelukkig was het voor onze gids van dienst (de zus van de pastoor die in Ghana woonde) niet de eerste keer dat ze de tocht ondernam. Eenmaal het water bereikt te hebben staken we door middel van een kano de grens en rivier over. Maar het zwoegen bleek nog niet over: we moesten nog een heel eind door moerassig gebied ploeteren waarbij we soms tot aan de knieën in het sop zaten. Uiteindelijk arriveerden we in het eerste Ghaneese dorp, na wat geld te wisselen fietsten we verder en onze verbazing was groot: wat een immens ontwikkelingsverschil! Een uitgebreider elektriciteitsnet, vele scholen, gezondheidscentra, e.d. primeerden op onze weg naar Wa.
In Wa zochten we de immigratiedienst op om ons paspoort af te stempelen. Al gauw bleek dat we op een illegale manier de grens waren over gestoken... Na wat uitleg, papieren invullen en bang afwachten kregen we dan toch die stempel op ons paspoort. Oef! Onze tocht door Ghana kon beginnen!
2e fotoalbum van burkina faso: https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/BurkinaFaso2
en
https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/Ghana
We verlieten met veel plezier bobo dioulasso en namen diezelfde dag nog een piste: eindelijk. Na een nacht wildkamperen en een onvergetelijk mooi stuk piste kwamen we aan in Sindou. Met z'n rotsformaties een wonderschoon stukje natuur. We bleven er nog een nachtje extra; mede omdat Anne haar maag betrekkelijk overhoop lag.
De dagen erop deden we ook schandalig weinig kilometers omdat er zoveel interessants te zien was.
Allereerst bezochten we bij zonsondergang het meer van Tengrela met een kano; de dag erna was het "Tabaski" of offerfeest, wat we in familiekring konden meevieren. We vervolgden onze weg doorheen de rijstvelen en kwamen zo aan bij de iets toeristischere watervallen van Karfiguella,waarin we een verfrissende duik konden nemen. Hier hadden we lang naar uitgekeken!
's Avonds kregen we nog een heus dansfeest te zien ter gelegeheid van het offerfeest. Vreugde allom.
We waren beiden goed in vorm en fietsten in twee dagen de 200 km piste naar Gaoua. Onderweg bezochten we de ruïnes van Loropeni. Een vernuftigd oud bouwwerk.
Vanuit Gaoua vertrokken we richting Ghaneese grens. Na een halve dag fietsen over een erg slechte weg kregen we van een pastoor te horen dat er een kortere weg richting Ghana was, nl. via zijn dorp. We volgden hem en de weg werd steeds smaller en avontuurlijker. We werden enorm gastvrij ontvangen in het dorp en kregen er goed te eten, in tegenstelling tot de kinderen van het dorp... Het dorp telde namelijk 3 brouwerijen, maar brood hadden ze er niet. De mannen dronken er dan ook van 's morgens tot 's avonds zelfgestookt bier en de kinderen kregen slechts 1 maal daags eten. De pastoor leek de enigste persoon in het dorp die belang hechtte aan gezonde voeding en vooruitgang.
De volgende dag fietsten we verder het avontuur in tot aan de Black Volta rivier. Het padje versmalde tot wandelpad en slalomde doorheen de huizen. Gelukkig was het voor onze gids van dienst (de zus van de pastoor die in Ghana woonde) niet de eerste keer dat ze de tocht ondernam. Eenmaal het water bereikt te hebben staken we door middel van een kano de grens en rivier over. Maar het zwoegen bleek nog niet over: we moesten nog een heel eind door moerassig gebied ploeteren waarbij we soms tot aan de knieën in het sop zaten. Uiteindelijk arriveerden we in het eerste Ghaneese dorp, na wat geld te wisselen fietsten we verder en onze verbazing was groot: wat een immens ontwikkelingsverschil! Een uitgebreider elektriciteitsnet, vele scholen, gezondheidscentra, e.d. primeerden op onze weg naar Wa.
In Wa zochten we de immigratiedienst op om ons paspoort af te stempelen. Al gauw bleek dat we op een illegale manier de grens waren over gestoken... Na wat uitleg, papieren invullen en bang afwachten kregen we dan toch die stempel op ons paspoort. Oef! Onze tocht door Ghana kon beginnen!
2e fotoalbum van burkina faso: https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/BurkinaFaso2
en
https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/Ghana